Hiç konuşmadan otursak olmaz mı?
Rüzgarda savrulsa saçların da,
Bir narçiçeği naifliğinde sussan…
Ben, kirpiklerine sıkı sıkıya tutunmuş,
Islak anılarda boğulsam…
Nefesin yüzüme değerse,
Yani diyorum ki yakınsak o kadar,
Kuru bir bozkır havasını emer gibi
Ciğerlerimi senle doldursam.
Ellerini tutmaksa ciddi bir meseledir:
Acemi bir gazetecinin
Eğreti aksanı ve titrek sesi,
Bir köylü goncasının ilk dansı,
Ligin en genç futbolcusunun,
Dizkapaklarına hücum eden ilk iki dakikası…
Hani hayat kısadır diyorlar ya,
İnanmak gerekir mi buna bilmem?
Şimdilik konuşmasak da biz,
Sonbahar yağmurlarını kucaklasak.
Bir okul arkası patikasında karşılaşsak da,
Geçmişin izlerinden hatıralar toplasak.
Çöpçülerin belası yapraklar solmadan,
Yönünü şaşırmadan mevsim rüzgarları,
Köylümüz henüz çıkmamışken tarladan,
Biz, otursak sadece...
Hiç konuşmadan...
Sen dur olduğun yerde ya da.
Yürürüm sadece ben, kısalır yine mesafeler.
Ama bırak da gurura kafa tutalım!
Neşter gibi budadıysa içimizi kelimeler,
Öznelere, yüklemlere sataşalım!
Yeni bir dil yaratsın bakışlarımız da,
Biz, hiç konuşmadan anlaşalım...
- Enes CAHAN -
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder