Cübbeli Ahmet Hoca'yı savunmak pek tabi ki haddime olan bir şey değildir. Kati surette bunun bilincindeyim. Ancak haksızlık karşısında susan dilsiz şeytanlardan olmayacağız. Hırant’ı savunduk, Rachel'in öldürüldüğü günü anarken ağladık, 80 darbesini yapanlara halen daha lanetler okuyoruz, “Ahmet Kaya’ya haksız yere bu memleket dar edilmiştir” diyoruz. Gücümüz hirbir şey yapmaya yetmese dahi her daim kurdun karşısındaki kuzudan taraf olamaya çalıştık. Bu minvalde Ahmet Mahmut Ünlü'nün tutuklanması hakkındaki fikirlerimi beyan etmekte bir beis görmüyorum. Zira bundan gayrı yapabileceğim bir şey de yok. (Tabi dualarımız da onunla beraberdir, onun bu zor günlerinde.)
Bir zamanlar ( 28 Şubat sürecinde ) bu ülkenin bir kesiminin üzerine öyle bir gidildi ki; şu güzel memleketi adeta zindan ettiler bu kimselere. Son nefesimize kadar bu insanlara haksızlık edildiğini savunduk. O zamanlar çocuktum. Habire kendini zincirleyen insanlardan bahsediyordu Reha Muhtar. “Domuz Bağı” diyordu başka bir enkırmen. “İşte bu binanın bahçesinde tam 5 erkek cesedi bulundu dün, sayın seyirciler!” diyordu genç bir muhabir. Saçı sakalı birbirine geçmiş onlarca insan “haaahhh huuuuhhh” diyerek başlarını indirip kaldırıyordu. Annem okuldan biraz geç gelsem mahalleyi ayağa kaldırıyordu. Korkuyordum. 11-12 yaşlarında bir çocuktum ve ben “tarikat” lafını duyduğumda içimden ağlamak geliyordu. Yaşlı, saçı sakalı birbirine girmiş bir adam, genç bir kadınla ilişkiye girerken polisler evini basıyordu. Adam buna hakkınız yok diyordu.
“Nasıl hakları olmaz be amca?” diyordum “polis onlar. Hem sen utanmıyor musun bu yaşta genç bir kızla cinsel ilişkiye girmeye. Reha Muhtar başka bir kelime daha diyor ona. Zeyna mı ziyna mı öyle bir şey. Babam görüntüler çıkınca değiştiriyor kanalı tam anlamıyorum olayı ama yaptığın çok kötü herhalde. Seni dövsün o polisler. Sonra günah da işledin ama o kafandaki şeyden resimlerde gördüm Mevlana da sarıyor kafasına. O elbisenin yeşilinden de giyiyor hem Mevlana. Sen neden böyle bir adamsın ki? Kötüsün ama sen. Mevlana’yı seviyorum oysa ben. Hem onun yüzü çok masum. Ton ton dede o. Sen neden böyle sertsin ki? Saçların da upuzun. Kız mısın sen? Hem şimdi o kız ne yapacak ki? Annesi babası çok kızacak ona? Seni çok ama çok dövsünler emi!” diyerek kendi kendime içimden konuşuyordum hep okula giderken. Sonra yaşım bu mevzuları kavrayacak duruma geldiğinde bir şeylerin farkına vardım. Ama 24 yaşındayım şimdi ve halen daha “Müslüm Gündüz” ismini duyunca içim bir tuhaf oluyor. Avuçlarım terlemeye başlıyor.
Sonra yıllar geçti aradan. Bir kuşağını adeta katletti bu memleket. Satranç oynar gibi… Piyonlar öyle sağlam iş çıkarmıştı ki şah düştüğünde etrafında onu savunacak tek bir güçlü taş bile yoktu. Hepsi ya bir piyon tarafından sıkıştırılmıştı, ya da piyonla uğraşayım derken bir atın bir kalenin kurbanı olmuşlardı. Sonuç kati bir zaferdi. Adaletsizlik eğitim sisteminin ağzına sokulmuş bir kerpeten gibiydi. Acımadan bir bir çekildi dişleri. Kan ve gözyaşı eksik olmadı ekranlardan. Sonra ablam da başını açmak zorunda kaldı. “O kadar Müslüman ise okulu bıraksınlar!” diyordu bazı isminin önünde rütbesi makamı vs. olan amcalar, teyzeler.
İşte bu katledilen kuşağın bazıları dediler ki artık biz tanınan bilinen insanlar olduk. Bakkala giderken attığımız adımlar bile sayılıyor. O nedenle tanınmamak adına gömleklerimizi çıkartalım. Pozisyon itibari ile safımızın keskin hatlarını yumuşatalım ve zafer için her şey mübahtır felsefesi ile amacımıza giden yolda bazı konularda taviz verelim.
Öyle de yaptılar. İçlerinden bazıları haksız yere hapis yatmak zorunda bile kaldı. İçerden şiirler okudu bize. “Zindan” dedi “iki hece, Mehmed’im lafta. Baba katiliyle baban bir safta”. Ağladık… Cesaretine hayran olduk bu adamın. Söylenmemişi söylüyordu, yapılmamışı yapacağım diyordu, inandık. Halk sevdi bu adamı. Halk başına yönetici kıldı bu adamı. Halk gözünü kırpmadan iktidar mührünü sundu bu adama.
Kötü günler geride kaldı. Artık Cuma Namazı’na giden lise öğrencilerini 2 megapiksellik telefon kameraları ile çekip, ciddi bir suç işlemişler gibi sunmaz oldular haber programlarında. Öyle böyle türban sorununu da aştık.
Sonra biz kardeşlik türküleri söyleyeceğiz diye ümit ederken, birileri boş meydanlarda at koşturabilmek adına, kardeş kanına girmeye başladı. 80’den önce Alevi – Sünni çatışmalarının yerini Sünnilerin mikro düzeydeki cemaat, tarikat mücadeleleri aldı. Fiiliyatta görünmeyen bu mücadele adeta Soğuk Savaş dönemindeki Rusya ve Amerika’nın çatışmasını andırıyordu. Biz, güzel günlerin geleceğine inanan çocuklardık. Ama bazılarına göre bitaraf olan bertaraf olacaktı. Safımızı almak adına bir seçim yapacaktık.
İktidar yozlaştırdı, mutlak iktidar mutlak yozlaştırdı. Siyaset denen şeyde ne üslup kaldı, ne haysiyet, ne onur ne de terbiye. Her akşam bir kavganın içinde bulduk kendimizi. Ana – baba, baba-oğul, kardeş – ağabey, abla – anne, oğul – anne birbirimize girdik. Artık televizyonu açamaz hale geldik. Herkes siyaset konuşur oldu. Herkes militan kesildi. Empati denen şey, artık bir zayıflık alameti olarak görülmeye başlandı. “Acırsan, acınırsın!” dediler. Kimse lafını sakınmaz, herkes birbirine hakaret eder oldu. İnsanlar kırdıkları kalpleri üst üste koyarak Cengiz Han’ın askerleri gibi üst üste dizdiği kellelerle gurur duyar hale geldi.
Ve sonra birbiri ardına operasyonlar başladı. Ergenekon, balyoz, orak çekiç derken devlet ciddi derecede insanların üzerine gitmeye başladı. Habire birileri içeri alınır oldu memlekette. Gazeteciler, askerler, öğrenciler, eski siyasetciler vs. Devlet giderek ceberrutlaşmaya başladı. Atı alan Üsküdar'ı geçmek adına kamçısını şaklatmaya başladı.
Sonra bu yılki seçimlerden önce bilinmeyen ellerden sızdırılan kasetler gündemi adeta aylarca sarstı. Siyaset adeta sağlam bir elekten geçirildi. Deniz Baykal siyaset sahnesinden öyle feci birşekilde aşağılanarak yollandı ki, kendisinden nefret edenler bile onun adına üzüldüler. Sonra MHP saflarına sıçradı skandal. Patlak veren kaset furyası MHP'de görevli 10 yüksek görevli kişinin adeta siyasi hayatını bitirdi. Parti 80 darbesinden sonraki en ağır tokatı yedi adeta. Ne yapıldıysa medyaya göz göre göre servis edilen bu kasetler hakkında ortaya hiçbir şey çıkmadı. Gündem içi boş mevzularla yumuşatıldı ve bu olaylar faili meçhul bir furya olarak tarihteki yerini aldı.
Ama sonra çok farklı bir şey oldu. Tüm bu alışılmış karalama kampanyaları yönünü alakasız bir yere çevirdi. Ne siyasetciydi, ne askerdi, ne örgüt mensubuydu ne de bir devlet adamı. Bir cemaat mensubuydu sadece. Herkes tarafından bilinen, gizlisi saklısı olmayan, yeri yurdu belli olan bir cemaatin: İsmail Ağa Cemaati’nin… İşte bu Cemaat'in içinde de dışında da yer alanlar, yeni lider olarak bu adamı işaret ediyordu. Herkes "Bu adam, bu iş için biçilmiş kaftan..." diyordu O'nun için. Belirtmem gerekir ki ben de her daim böyle düşünmüşümdür.
Ahmet Mahmut Ünlü: Nam-ı diğer Cübbeli Ahmet Hoca. Kimilerine göre çok değerli bir İslâm alimi, kimilerine göre insanlara gerçekleri anlatırken onları etkilemesini çok iyi bilen bir hatip, kimilerine göre Cem Yılmaz’dan daha komik bir hoca, kimilerine göre ise lakayt bir din adamı ya da bir şarlatan. Herkes tanıyordu Cübbeli Ahmet Hoca’yı. 28 Şubat sürecinde çok çekmişti o da. Ama olaylara hep pozitif yönden bakması ve yaşadığı o kara günleri anlatırken dahi gülebilmesi insanalrın gözünde onu ayrı bir yere taşıdı kısa zamanda. Televizyon kanalları onu ağırlamak için yarışır oldu. Çıktı, lafını sakınmadı, karaya ak demedi, anlattı, açıkladı, güldürdü, insanlara ümit verdi hep. Her defasında “Tövbe kapısı ölene dek kapanmaz kardeşlerim!” dedi. Pek çok insanın maskesini düşürdü, pek çok insana “tarikat, cemaat” gibi kelimelerin aslında korkulacak kelimeler olmadığını ıspatladı. Her haliyle bizden biriydi. Bilgiliydi. Ayetlerden, hadislerden, sünnetlerden atıf yapmadan hiçbir konuyu ele almadı. Çoğu insanın aradığı alimdi o. Pek çok insan: “Abi konuşsun, sabaha kadar dinlerim. Adama hastayım ya!” der olmuştu. Programına çıktığı adamlar, 28 Şubat’ta onunla karşı saflarda olmalarına rağmen, onun bu kadar iyi bir insan olduğunu bilmediklerini, onu ceberrut bir adam sandıklarını itiraf ettiler hatta. Herkes Cübbeli Ahmet Hoca’nın dedikelrine kulak kesilir oldu. Konuştu mu sert sözler söylüyordu. Ciddileşince lafı dolandırmadan insanların yüzlerindeki maskeleri hedef alıyordu.
Sonra onun da kasedi çıktı. “Ben Allah’a yemin ederim ki böyle bir şey yapmadım. Bana inanmayıp benim olduğu iddia edilen bu kasedi izleyenlere hakkın helal değildir!” dedi. En yakın arkadaşlarımdan izleyenler “ Ben de zerre inanmadım ama bi bakayım dedim de oydu valla!” dediler. Bakmadım. İyiki de bakmamışım. Sonradan ne halt olduğu çıktı ortaya nasılsa.
Şimdilerde ise tutuklu kendisi. Çete kurmuş. Kadın ticareti yapıyormuş. Deliller varmış. Onlarca yıl hapsi isteniyor. Yine zerre kadar inanmıyorum. Gözümle görmedikten sonra, 2000’li yıllarda çıkmış bu içi boş delillere asla ve asla güvenmiyorum da. İnanmak benim elimde olan bir şey. Ve son nefesime kadar “Bu adam suçsuzdur!” demekten utanmayacağım, sıkılmayacağım, çekinmeyeceğim. Herkes öncelikle bunu böyle bilsin.
Ve son olarak, bu skandalların arkasında olduklarına ciddi ciddi inandığım, ve her geçen gün kendilerinden daha çok sıkılmama neden olan güruha seslenmek istiyorum.
"Bakın beylerim; size bir çift lafım var! Siz siz… Biliyorsunuz kendinizi. Siz ki bütün güç, iktidar ellerinde sananlar… Siz ki bu memleketin her köşenini tuttuğunu sananlar… Siz ki kendi emelleri için insanları harcamaktan zerre korkmayanlar… Siz ki bu dünyanın “güç sınavı”nda kaybeden zavallılar… Siz ki bir zamanlar madur edebiyatı yaparak nice insanın duygularını sömürüp onları birer basamak olarak kullananlar…
Ama amacınızı biliyorum. Cübbeli Ahmet Hoca’nın bu cemaatin başına geçmesini istemiyorsunuz. Çünkü hem sizin yanlışlarınızı gözler önüne serip sizi eleştiriyor hem de sizin desteklediğiniz siyasi partiye karşı söz söylüyor, faaliyet yürütüyor. Siz dünyayı sizin yöneteceğinize inanıyorsunuz. Bu uğurda da bir alimin ortadan kaldırılması mübah size göre. Diğer taraftan da cemmatin başına geçebilecek ikinci adam hem sizin görüşünüzde hem de sizin partinizin şakşakçısı. Çamur at izi kalsın. Hele ki bahsettiğimiz memleket Türkiye ise…
Sizden artık nefret ediyorum! Sizi Allah’a havale ediyorum. Artık gözümde, Hitler Almanyası tarafından soykırıma maruz kalıp, şimdi Filistin’e soykırım yapan İsrailden farkınız yok sizin! Onlar da çokça fakir edebiyatı yapıp bütün dünyanın duygularını sömürerek bu kadar zalim olma lüksüne sahip oldular… Siz de aynı şeyi bu ülke içinde yaptınız!
Bir zamanlar ( 28 Şubat sürecinde ) bu ülkenin bir kesiminin üzerine öyle bir gidildi ki; şu güzel memleketi adeta zindan ettiler bu kimselere. Son nefesimize kadar bu insanlara haksızlık edildiğini savunduk. O zamanlar çocuktum. Habire kendini zincirleyen insanlardan bahsediyordu Reha Muhtar. “Domuz Bağı” diyordu başka bir enkırmen. “İşte bu binanın bahçesinde tam 5 erkek cesedi bulundu dün, sayın seyirciler!” diyordu genç bir muhabir. Saçı sakalı birbirine geçmiş onlarca insan “haaahhh huuuuhhh” diyerek başlarını indirip kaldırıyordu. Annem okuldan biraz geç gelsem mahalleyi ayağa kaldırıyordu. Korkuyordum. 11-12 yaşlarında bir çocuktum ve ben “tarikat” lafını duyduğumda içimden ağlamak geliyordu. Yaşlı, saçı sakalı birbirine girmiş bir adam, genç bir kadınla ilişkiye girerken polisler evini basıyordu. Adam buna hakkınız yok diyordu.
“Nasıl hakları olmaz be amca?” diyordum “polis onlar. Hem sen utanmıyor musun bu yaşta genç bir kızla cinsel ilişkiye girmeye. Reha Muhtar başka bir kelime daha diyor ona. Zeyna mı ziyna mı öyle bir şey. Babam görüntüler çıkınca değiştiriyor kanalı tam anlamıyorum olayı ama yaptığın çok kötü herhalde. Seni dövsün o polisler. Sonra günah da işledin ama o kafandaki şeyden resimlerde gördüm Mevlana da sarıyor kafasına. O elbisenin yeşilinden de giyiyor hem Mevlana. Sen neden böyle bir adamsın ki? Kötüsün ama sen. Mevlana’yı seviyorum oysa ben. Hem onun yüzü çok masum. Ton ton dede o. Sen neden böyle sertsin ki? Saçların da upuzun. Kız mısın sen? Hem şimdi o kız ne yapacak ki? Annesi babası çok kızacak ona? Seni çok ama çok dövsünler emi!” diyerek kendi kendime içimden konuşuyordum hep okula giderken. Sonra yaşım bu mevzuları kavrayacak duruma geldiğinde bir şeylerin farkına vardım. Ama 24 yaşındayım şimdi ve halen daha “Müslüm Gündüz” ismini duyunca içim bir tuhaf oluyor. Avuçlarım terlemeye başlıyor.
Sonra yıllar geçti aradan. Bir kuşağını adeta katletti bu memleket. Satranç oynar gibi… Piyonlar öyle sağlam iş çıkarmıştı ki şah düştüğünde etrafında onu savunacak tek bir güçlü taş bile yoktu. Hepsi ya bir piyon tarafından sıkıştırılmıştı, ya da piyonla uğraşayım derken bir atın bir kalenin kurbanı olmuşlardı. Sonuç kati bir zaferdi. Adaletsizlik eğitim sisteminin ağzına sokulmuş bir kerpeten gibiydi. Acımadan bir bir çekildi dişleri. Kan ve gözyaşı eksik olmadı ekranlardan. Sonra ablam da başını açmak zorunda kaldı. “O kadar Müslüman ise okulu bıraksınlar!” diyordu bazı isminin önünde rütbesi makamı vs. olan amcalar, teyzeler.
İşte bu katledilen kuşağın bazıları dediler ki artık biz tanınan bilinen insanlar olduk. Bakkala giderken attığımız adımlar bile sayılıyor. O nedenle tanınmamak adına gömleklerimizi çıkartalım. Pozisyon itibari ile safımızın keskin hatlarını yumuşatalım ve zafer için her şey mübahtır felsefesi ile amacımıza giden yolda bazı konularda taviz verelim.
Öyle de yaptılar. İçlerinden bazıları haksız yere hapis yatmak zorunda bile kaldı. İçerden şiirler okudu bize. “Zindan” dedi “iki hece, Mehmed’im lafta. Baba katiliyle baban bir safta”. Ağladık… Cesaretine hayran olduk bu adamın. Söylenmemişi söylüyordu, yapılmamışı yapacağım diyordu, inandık. Halk sevdi bu adamı. Halk başına yönetici kıldı bu adamı. Halk gözünü kırpmadan iktidar mührünü sundu bu adama.
Kötü günler geride kaldı. Artık Cuma Namazı’na giden lise öğrencilerini 2 megapiksellik telefon kameraları ile çekip, ciddi bir suç işlemişler gibi sunmaz oldular haber programlarında. Öyle böyle türban sorununu da aştık.
Sonra biz kardeşlik türküleri söyleyeceğiz diye ümit ederken, birileri boş meydanlarda at koşturabilmek adına, kardeş kanına girmeye başladı. 80’den önce Alevi – Sünni çatışmalarının yerini Sünnilerin mikro düzeydeki cemaat, tarikat mücadeleleri aldı. Fiiliyatta görünmeyen bu mücadele adeta Soğuk Savaş dönemindeki Rusya ve Amerika’nın çatışmasını andırıyordu. Biz, güzel günlerin geleceğine inanan çocuklardık. Ama bazılarına göre bitaraf olan bertaraf olacaktı. Safımızı almak adına bir seçim yapacaktık.
İktidar yozlaştırdı, mutlak iktidar mutlak yozlaştırdı. Siyaset denen şeyde ne üslup kaldı, ne haysiyet, ne onur ne de terbiye. Her akşam bir kavganın içinde bulduk kendimizi. Ana – baba, baba-oğul, kardeş – ağabey, abla – anne, oğul – anne birbirimize girdik. Artık televizyonu açamaz hale geldik. Herkes siyaset konuşur oldu. Herkes militan kesildi. Empati denen şey, artık bir zayıflık alameti olarak görülmeye başlandı. “Acırsan, acınırsın!” dediler. Kimse lafını sakınmaz, herkes birbirine hakaret eder oldu. İnsanlar kırdıkları kalpleri üst üste koyarak Cengiz Han’ın askerleri gibi üst üste dizdiği kellelerle gurur duyar hale geldi.
Ve sonra birbiri ardına operasyonlar başladı. Ergenekon, balyoz, orak çekiç derken devlet ciddi derecede insanların üzerine gitmeye başladı. Habire birileri içeri alınır oldu memlekette. Gazeteciler, askerler, öğrenciler, eski siyasetciler vs. Devlet giderek ceberrutlaşmaya başladı. Atı alan Üsküdar'ı geçmek adına kamçısını şaklatmaya başladı.
Sonra bu yılki seçimlerden önce bilinmeyen ellerden sızdırılan kasetler gündemi adeta aylarca sarstı. Siyaset adeta sağlam bir elekten geçirildi. Deniz Baykal siyaset sahnesinden öyle feci birşekilde aşağılanarak yollandı ki, kendisinden nefret edenler bile onun adına üzüldüler. Sonra MHP saflarına sıçradı skandal. Patlak veren kaset furyası MHP'de görevli 10 yüksek görevli kişinin adeta siyasi hayatını bitirdi. Parti 80 darbesinden sonraki en ağır tokatı yedi adeta. Ne yapıldıysa medyaya göz göre göre servis edilen bu kasetler hakkında ortaya hiçbir şey çıkmadı. Gündem içi boş mevzularla yumuşatıldı ve bu olaylar faili meçhul bir furya olarak tarihteki yerini aldı.
Ama sonra çok farklı bir şey oldu. Tüm bu alışılmış karalama kampanyaları yönünü alakasız bir yere çevirdi. Ne siyasetciydi, ne askerdi, ne örgüt mensubuydu ne de bir devlet adamı. Bir cemaat mensubuydu sadece. Herkes tarafından bilinen, gizlisi saklısı olmayan, yeri yurdu belli olan bir cemaatin: İsmail Ağa Cemaati’nin… İşte bu Cemaat'in içinde de dışında da yer alanlar, yeni lider olarak bu adamı işaret ediyordu. Herkes "Bu adam, bu iş için biçilmiş kaftan..." diyordu O'nun için. Belirtmem gerekir ki ben de her daim böyle düşünmüşümdür.
Ahmet Mahmut Ünlü: Nam-ı diğer Cübbeli Ahmet Hoca. Kimilerine göre çok değerli bir İslâm alimi, kimilerine göre insanlara gerçekleri anlatırken onları etkilemesini çok iyi bilen bir hatip, kimilerine göre Cem Yılmaz’dan daha komik bir hoca, kimilerine göre ise lakayt bir din adamı ya da bir şarlatan. Herkes tanıyordu Cübbeli Ahmet Hoca’yı. 28 Şubat sürecinde çok çekmişti o da. Ama olaylara hep pozitif yönden bakması ve yaşadığı o kara günleri anlatırken dahi gülebilmesi insanalrın gözünde onu ayrı bir yere taşıdı kısa zamanda. Televizyon kanalları onu ağırlamak için yarışır oldu. Çıktı, lafını sakınmadı, karaya ak demedi, anlattı, açıkladı, güldürdü, insanlara ümit verdi hep. Her defasında “Tövbe kapısı ölene dek kapanmaz kardeşlerim!” dedi. Pek çok insanın maskesini düşürdü, pek çok insana “tarikat, cemaat” gibi kelimelerin aslında korkulacak kelimeler olmadığını ıspatladı. Her haliyle bizden biriydi. Bilgiliydi. Ayetlerden, hadislerden, sünnetlerden atıf yapmadan hiçbir konuyu ele almadı. Çoğu insanın aradığı alimdi o. Pek çok insan: “Abi konuşsun, sabaha kadar dinlerim. Adama hastayım ya!” der olmuştu. Programına çıktığı adamlar, 28 Şubat’ta onunla karşı saflarda olmalarına rağmen, onun bu kadar iyi bir insan olduğunu bilmediklerini, onu ceberrut bir adam sandıklarını itiraf ettiler hatta. Herkes Cübbeli Ahmet Hoca’nın dedikelrine kulak kesilir oldu. Konuştu mu sert sözler söylüyordu. Ciddileşince lafı dolandırmadan insanların yüzlerindeki maskeleri hedef alıyordu.
Sonra onun da kasedi çıktı. “Ben Allah’a yemin ederim ki böyle bir şey yapmadım. Bana inanmayıp benim olduğu iddia edilen bu kasedi izleyenlere hakkın helal değildir!” dedi. En yakın arkadaşlarımdan izleyenler “ Ben de zerre inanmadım ama bi bakayım dedim de oydu valla!” dediler. Bakmadım. İyiki de bakmamışım. Sonradan ne halt olduğu çıktı ortaya nasılsa.
Şimdilerde ise tutuklu kendisi. Çete kurmuş. Kadın ticareti yapıyormuş. Deliller varmış. Onlarca yıl hapsi isteniyor. Yine zerre kadar inanmıyorum. Gözümle görmedikten sonra, 2000’li yıllarda çıkmış bu içi boş delillere asla ve asla güvenmiyorum da. İnanmak benim elimde olan bir şey. Ve son nefesime kadar “Bu adam suçsuzdur!” demekten utanmayacağım, sıkılmayacağım, çekinmeyeceğim. Herkes öncelikle bunu böyle bilsin.
Ve son olarak, bu skandalların arkasında olduklarına ciddi ciddi inandığım, ve her geçen gün kendilerinden daha çok sıkılmama neden olan güruha seslenmek istiyorum.
"Bakın beylerim; size bir çift lafım var! Siz siz… Biliyorsunuz kendinizi. Siz ki bütün güç, iktidar ellerinde sananlar… Siz ki bu memleketin her köşenini tuttuğunu sananlar… Siz ki kendi emelleri için insanları harcamaktan zerre korkmayanlar… Siz ki bu dünyanın “güç sınavı”nda kaybeden zavallılar… Siz ki bir zamanlar madur edebiyatı yaparak nice insanın duygularını sömürüp onları birer basamak olarak kullananlar…
Ama amacınızı biliyorum. Cübbeli Ahmet Hoca’nın bu cemaatin başına geçmesini istemiyorsunuz. Çünkü hem sizin yanlışlarınızı gözler önüne serip sizi eleştiriyor hem de sizin desteklediğiniz siyasi partiye karşı söz söylüyor, faaliyet yürütüyor. Siz dünyayı sizin yöneteceğinize inanıyorsunuz. Bu uğurda da bir alimin ortadan kaldırılması mübah size göre. Diğer taraftan da cemmatin başına geçebilecek ikinci adam hem sizin görüşünüzde hem de sizin partinizin şakşakçısı. Çamur at izi kalsın. Hele ki bahsettiğimiz memleket Türkiye ise…
Sizden artık nefret ediyorum! Sizi Allah’a havale ediyorum. Artık gözümde, Hitler Almanyası tarafından soykırıma maruz kalıp, şimdi Filistin’e soykırım yapan İsrailden farkınız yok sizin! Onlar da çokça fakir edebiyatı yapıp bütün dünyanın duygularını sömürerek bu kadar zalim olma lüksüne sahip oldular… Siz de aynı şeyi bu ülke içinde yaptınız!
Ama unutmayın, dere gider, kumu kalır! Güçlünün arkasında sırıtadurun siz! Bir gün teke tek atlama fırsatı buluruz elbet. O güne kadar badem bıyıklarınıza iyi bakın!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder